Блогчин охин

Хүн гэдэг сонин амьтан юм.

Хорвоод мэндэлснээсээ хойш за нэг 5,6 нас хүртлээ ер нь юу хийж байгаа нь бүдэг бадаг тодорхойгүй,согттлоо уугаад тасарцан хүн шиг дэн дунтай, тэр үед болсон үйл явдлаас ганц нэгийг л хальт санадаг.

За тэгээд 7,8 наснаас арай гайгүй ухаан орж ирнэ,бас арай наанатай цаанатай.17,18 хүрээд ирэхэр өөрийгөө их л том хүн болсон мэт сэтгээд л,ялангуяа оюутан цагт бол бөөн эрх чөлөө мэдрэгдээд л,юу ч хийсэн болмоор ч юм шиг,гэвч энэ бол эндүүрэл байдаг,өөрийгөө шаал түүхийгээрээ байгаагаа мэдэх ч үгүй нисч алдана даа.

За харин их сургууль төгсөөд нэг ажил хийгээд есөн шидийн хүн амьтантай уулзаад харилцаад ирэхээр жихэнэ нүд нь нээгдэж өөрийгөө чухам хэн,юу хийгээд яваад байгаа,түүхийгээрээ байна гэдэгээ мэдэрнэ дөө.

Өөрийгөө ямар түвшинд байгаа,амьдрах хугацаандаа олж авсан мэдлэг нь хэр хэмжээнд байгаагаа мэдэрнэ гэдэг хамгийн чухал,мэдрэхгүй явсаар насыг бардаг нь ч олон л байдаг. Хэн мэдэрч чадна тэр хүн өөрийгөө аймаар голно.Тэгээд л сурахын төлөө ахин тэмүүлнэ дээ.Ийм хүн бол хэзээ ч сурч дуусахгүй,суусан газраасаа шороо атган босохтойгоо болдог байх.Яахав миний бодол л доо.Хэзээ ч сэтгэл ханахгүй,хийж бүтээх эрч хүчтэй залуус монголд маань хэрэгтэй л дээ.

Залуу байх үедээ цаг хугацаатай уралдаж дотроо байгаа "би"-г үргэлж ялахын төлөө тэмүүлэх хэрэгтэй.Тэр "би" нь харин бидний дайсан юм,тэр ерөөсөө биднийг залхуу болгож өнөөдөр хийе гэсэн зүйлээ хойш нь тавихыг тулгадаг,за ядраад байгаа юм чинь дасгалаа хийхээ больё маргааш хийе, за англи хэлээ нэг харчья гэснээ за за өнөөдөр тэртээ тэргүй гадаад хүнтэй 5,10 үг сольсон юм чинь давтсанд тооцъё гэх мэтээр тэр "би"-дээ үргэлж ялагддаг. Бусад хүнд атаархаж явахаар өөрийгөө дайчласан нь дээр.Өөртөө хэрэгтэй нэг зүйл үзэхийн оронд ТВ-ээр савангийн дуурь эсвэл нэг шоу үзээд надад дараа нь ямар ашигтай вэ гэдэгээ л ялгаж сурах хэрэгтэй юм шиг байгаан.

Гэхдээ бас үргэлж өөртөө ашигтайг хараад явбал тэнэг л юм болно л доо мэдээж.Хааяа өөрийгөө эрхлүүлэхэд гэмгүй л дээ. Бас бусдын төлөө цаг гаргаж байх хэрэгтэй. Ер нэг сонин юм ажиглагддаг.Юу гэвэл бүх хүний туулдаг зовлон бэрхшээл бараг адил юм шиг байгаан.Хэн нэгнийг "ээ, энэ одоо тэгчихдэг яадаг байнаа,ийм юм гэж юу байсийн гэж шүүмжлэх маягтай бодож байсан зүйл яалт ч үгүй хэзээ нэгэн өдөр яг өөрт нь тохиолдож байдаг. Тэгэхлээр хүнийг ер нь бодож байж шүүмжлэх хэрэгтэй юм шиг байгаан.

За тэгээд сүрхий юм би бодож бичээд байгаагаас биш бас л хааяа өөрийнхөө доторх "би"-д 1 оноо хааяа өгөөд л байдаг муу талтай.